Belfegor z Drewnianej Górki

Najpierw Młodszemu zrzedła mina. Wykrzywił buzię w podkówkę – i poleciały łzy. Bo początek jest naprawdę smutny. Smok Belefegor przychodzi na świat, ale nie spełnia oczekiwań ojca – potężnego smoka dwudziestosiedmiogłowego. Smocza mama nie ma nic do gadania i chcąc nie chcąc, musi dziecko zostawić na leśnej polanie. Pomyślałam sobie – ho ho, nie będzie łatwo. Na szczęście – jak to w bajkach bywa, smok urósł bardzo szybko i się usamodzielnił. No i smutek gdzieś odszedł, również za sprawą humoru, którego w książce jest pod dostatkiem. Dodam tylko – czeskiego humoru. Belefegor żywi się węglem drzewnym, sam wypala go w mielerzu. Lubi chlupać się w wodzie, chce żyć ze wszystkimi w pokoju. W znacznym oddaleniu od niego, za siedmioma górami i dolinami mieszka ze swoją rodziną smolarz Mioduszek, jako jedyny w całym królestwie posiadający patent na wypalanie wspomnianego już węgla drzewnego. Kiedy okaże się, że pojawiła się nielegalna konkurencja, w dodatku w postaci smoka, strach padnie na całe królestwo. Zbiera się rada królewska, wojsko się zbroi, król musi oddać w ofierze swoją córkę Weronikę, gmin chowa zwierzęta do stajni i obór, kobiety kryją swe córki, na które ponoć Belfegor ma straszny apetyt. A tymczasem niczemu winien smok jest bardzo zdziwiony tą całą sytuacją i zamieszaniem wokół jego smoczej osoby.

Młodszemu było żal, że na końcu nie pojawili się znów wyrodni smoczy rodzice, co by mogli sprawdzić jaki gość wyrósł z ich niezapowiadającego się zbyt ciekawie syna. I by żałowali, że tyle cudnych chwil im przeszło koło nosa – bo wiadomo, z dziećmi zawsze jest lepiej. Mówi się trudno.

Książka spotkała się z bardzo pozytywnym odbiorem – jest zamówienie na ponowne głośne czytanie. To bajka, w której wszystko kończy się dobrze, co rusz są wybuchy śmiechu – bo całość jest trochę jak dobra czeska komedia. Wychowana na filmach dla dzieci produkcji czechosłowackiej (Pierścień Arabeli, absolutnie fenomenalne Trzy chrząszcze, Nikogo nie ma w domu, Latający Czestmir), łatwo dostrzegłam to coś, co sprawia, że i literatura i film naszych południowych sąsiadów są tak charakterystyczne i niepowtarzalne. Śmiech przez łzy, upór, wyraźnie zarysowane charaktery bohaterów, szczypta magii, a przede wszystkim niesamowita umiejętność śmiania się z samego siebie. Dorośli dostrzegą w niej jeszcze satyrę na rządzących – wiele można by odnieść do współczesności – na szczęście głupota zostaje ośmieszona, a zwyciężają dobro, rozsądek i miłość.