Eugeniusz Paukszta - prozaik, publicysta, autor wielu powieści współczesnych i historycznych - urodził się w 1916 r. w Wilnie. Studiował prawo na USB w Wilnie oraz filologię polską i historię na KUL. Debiutował w 1938 na łamach prasy wileńskiej jako reportażysta. Okres wojny spędził na Wileńszczyźnie - uczestnik walk podziemia polskiego, żołnierz AK, więzień niemieckich obozów koncentracyjnych. W roku 1945 w ramach repatriacji przybywa do Polski, zamieszkuje początkowo w Gliwicach, od 1947 r. w Poznaniu.

Paukszta jest laureatem wielu nagród literackich - Nagroda Literacka m. Poznania (1945), Nagroda Literacka Ziemi Lubuskiej (1957), Nagroda WRN w Poznaniu (1961) - ponadto w roku 1966 uzyskuje nagrodę literacką II stopnia Ministra Obrony Narodowej za powieść „Po burzy jest pogoda", a w r. 1968 nagrodę państwową II stopnia za powieści o problematyce Ziem Zachodnich i Północnych.

Spośród wielu książek Paukszty największą popularność zdobyły: „Srebrna ławica" (1953), „Lody pękają" (1955, wznowiona w 1975 r. pt. „Lasy płoną o świcie"), „Buntownicy" (1963), „Spowiedź Lucjana Skobiela" (1963).

Obecne wydanie powieści „Wrastanie" jest trzecią z kolei edycją tej książki (pierwsza w 1964). Autor podejmuje w niej problematykę związaną z zasiedlaniem i zagospodarowywaniem Mazur odzyskanych po drugiej wojnie.